Μικρός έμαθε φλογέρα από τον τσοπάνο πατέρα του.
Το 1907 μετανάστευσε στην Αμερική (όπου ήδη βρισκόταν ο αδελφός της μητέρας του που έπαιζε ταμπουρά στα πρώτα Συγκροτήματα των μεταναστών).
Εκεί πρωτοπήρε στα χέρια του κλαρίνο και για να μην ενοχλεί τους συνοίκους του, πήγαινε και διάβαζε στα χωράφια.
Γράφτηκε στο Ωδείο Ν. Υόρκης και σπούδασε 4 χρόνια κλαρίνο με τον διάσημο Ούγγρο Νικόλα Ζέμπο.
Αφού περιόδευσε σε διάφορες αμερικανικές πόλεις, επέστρεψε το 1925 στην Ελλάδα και αναδείχτηκε ως ένα από τα αξιόλογα λαϊκά κλαρίνα της εποχής του. Επίσης, την περίοδο 1929-30, συνέθεσε διάφορα τραγούδια, από τα οποία, όταν ήταν προς το τέλος της ζωής του, μνημόνευσε στη Δ. Μαζαράκη τα εξής: «Η Παρασκευούλα» (τσάμικο), «Απόψε τα μεσάνυχτα» (καλαματιανό), «Τρικκαλινιά μου πέρδικα» (τσάμικο), «Βοχαϊτισσα» (τσάμικο), «Ξενάκι» (τσάμικο), «Ούλα τα δέντρα το πρωί» (τσάμικο, με λόγια από κλέφτικο τραγούδι), «Οι 3 Καλλιοπίτσες» (καλαματιανό), «Ρήνα βλάχα» (τσάμικο), «Λόλα Αμερικάνα» (τσάμικο).
Η ίδια εθνομουσικολόγος αναφέρει επίσης ότι τότε εκείνος έκλεισε την εξομολόγησή του, λέγοντας για τα τραγούδια του: «Τώρα πια δεν γράφω. Βαριέμαι. Όταν καθήσω εικοστέσσερις ώρες ήσυχος, βγάνω τρία-τέσσερα. Φτιάνω και τα λόγια και τη μουσική».
Γράφτηκε στο Ωδείο Ν. Υόρκης και σπούδασε 4 χρόνια κλαρίνο με τον διάσημο Ούγγρο Νικόλα Ζέμπο.
Αφού περιόδευσε σε διάφορες αμερικανικές πόλεις, επέστρεψε το 1925 στην Ελλάδα και αναδείχτηκε ως ένα από τα αξιόλογα λαϊκά κλαρίνα της εποχής του. Επίσης, την περίοδο 1929-30, συνέθεσε διάφορα τραγούδια, από τα οποία, όταν ήταν προς το τέλος της ζωής του, μνημόνευσε στη Δ. Μαζαράκη τα εξής: «Η Παρασκευούλα» (τσάμικο), «Απόψε τα μεσάνυχτα» (καλαματιανό), «Τρικκαλινιά μου πέρδικα» (τσάμικο), «Βοχαϊτισσα» (τσάμικο), «Ξενάκι» (τσάμικο), «Ούλα τα δέντρα το πρωί» (τσάμικο, με λόγια από κλέφτικο τραγούδι), «Οι 3 Καλλιοπίτσες» (καλαματιανό), «Ρήνα βλάχα» (τσάμικο), «Λόλα Αμερικάνα» (τσάμικο).
Η ίδια εθνομουσικολόγος αναφέρει επίσης ότι τότε εκείνος έκλεισε την εξομολόγησή του, λέγοντας για τα τραγούδια του: «Τώρα πια δεν γράφω. Βαριέμαι. Όταν καθήσω εικοστέσσερις ώρες ήσυχος, βγάνω τρία-τέσσερα. Φτιάνω και τα λόγια και τη μουσική».
Ο Νίκος Ρέλιας φέρεται ως εμπνευστής του σήματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Ιδού τι λέει ο ίδιος για το θέμα αυτό:
…
«Ήταν τότε το 1936 πού ΄πρεπε να βρεθεί το σήμα της ραδιοφωνίας. Το
σήμα της Εθνικής μας Ραδιοφωνίας που να συγκινούσε, ιδιαίτερα τους
ξενητεμένους. Ο Διευθυντής Γίτσας Κυριάκης, ο Καλομοίρης, ο Λυκούδης, ο
Σπυρόπουλος και άλλοι μουσικοί, συζητούσαμε το καυτό αυτό θέμα. Πολλά
ειπώθηκαν και πολλά ξεχώρισαν, όπως το τραγούδι, «Ένα καράβι από τη
Χιο»,κ.λ.π. Εμένα κανένα δεν με γέμιζε από αυτά, γι΄ αυτό λέω: Μου
αφήνετε εμένα να το φτιάξω; Μου το ανέθεσαν.
….Τρέχω στο Μοναστηράκι κι αγοράζω μια σειρά τροκάνια. Βρίσκω το φλάουτο, το τονίζω στο ΣΟΛ, κάνουμε δυο-τρεις πρόβες και το παρουσιάσαμε…»
….Τρέχω στο Μοναστηράκι κι αγοράζω μια σειρά τροκάνια. Βρίσκω το φλάουτο, το τονίζω στο ΣΟΛ, κάνουμε δυο-τρεις πρόβες και το παρουσιάσαμε…»
Ακούστε: Τρικαλινή μου πέρδικα , Βοχαΐτισα , Σήμα Ραδιοφωνίας
