Λέγοντας τονικότητα εννοούμε τι νότα ακούγεται
φυσώντας το κλαρίνο.
Άν παίξουμε στο πιάνο τη
νότα ντο και παίξουμε ντο και στο κλαρίνο θα πρέπει λογικά να ακούσουμε τον
ίδιο τόνο με διαφορετική χροιά αφού το κάθε όργανο είναι διαφορετικό.
Άν ακούσουμε την ίδια ακριβώς νότα τότε το κλαρίνο μας είναι τονικότητας ντο.
Ας δούμε όλους τους τόνους. ΝΤΟ - όταν παίζουμε τη νότα ντο ακούγεται ίδια ακριβώς με το ντο ενός πιάνου ΣΙ ΜΠΕΜΟΛ (Σι ύφεση) - όταν παίζουμε ντο ακούγεται μία νότα κάτω, σαν σι ύφεση πιάνου, δηλαδή θα πρέπει να παίξουμε ρε - ένα τόνοι πιο ψηλά - για να έχουμε τον ίδιο τόνο με το ντο ενός πιάνου. ΛΑ - όταν παίζουμε ντο ακούγεται μιάμιση νότα κάτω , σαν λα πιάνου, δηλαδή θα πρέπει να παίξουμε τη νότα ρε# - ένα τόνο και ένα ημιτόνιο πιο ψηλά - για να έχουμε τον ίδιο τόνο με το ντο ενός πιάνου. ΣΟΛ- όταν παίζουμε ντο ακούγεται δυόμισι νότες κάτω , σαν σολ πιάνου δηλαδή θα πρέπει να παίξουμε φα - δύο τόνους και ένα ημιτόνιο ψηλότερα - για να έχουμε τον ίδιο τόνο με το ντο ενός πιάνου.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για άλλες (λιγότερο συνηθισμένες) τονικότητες κλαρίνου όπως ΣΙ, ΦΑ, γιατί υπάρχουν και αυτά.
Παράδειγμα: Εάν είμαστε με κλαρίνο σι ύφεση (σι μπεμόλ) σε μια μπάντα με ένα πιάνο , μία κιθάρα , ένα μπουζούκι και αποφασίσουμε να παίξουμε με την σειρά τις νότες: ντο ρε μι φα σολ λα σι , όλοι θα παίξουν αυτές ακριβώς τις νότες με εξαίρεση εμάς που για να ακουστούν αυτές οι νότες από το κλαρίνο μας θα πρέπει να παίξουμε ένα τόνο ψηλότερα , δηλαδή ρε μι φα# σολ λα σι ντο#. Όπως διαπιστώσατε ανεβήκαμε μία κλίμακα,δηλαδή οι υπόλοιποι έπαιξαν ντο Ματζορε και εμείς ρε Ματζορε.
Έτσι απλά με ένα κλαρίνο σι ύφεση θα πρέπει να παίζουμε μια κλίμακα ψηλότερα από όλα τα άλλα όργανα για να ακουγόμαστε το ίδιο.
Επίσης τα κλαρίνα με διαφορετικές τονικότητες έχουν και διαφορετικό μήκος.
Όσο μεγαλύτερη διαφορά στην τονικότητα έχουν τόσο πιο μακρύ γίνεται και το σώμα τους.
