Είναι μια πρόκληση για τους νέους οργανοπαίκτες να τον μελετήσουν, να τον μιμηθούν...
Η
μουσικοχορευτική παράδοση του Μετσόβου παρουσιάζεται αισθητά
διαφοροποιημένη από τις αντίστοιχες άλλων περιοχών.
Η άγρια λιτότητα του
ορεινού τοπίου της Πίνδου, εκτός από τη δημιουργία μιας ιδιότυπης
κοινωνίας, επηρέασε και τη παραδοσιακή μουσική με αποτέλεσμα να
συναντούμε τα εξής χαρακτηριστικά: σύντομες μελωδικές γραμμές, ήχο
λυπητερό, ρυθμό αρμονικό. Ακόμα και τα τραγούδια με εύθυμο σκοπό ή με
σατυρικό περιεχόμενο ηχούν “βαριά”.
Βασικό μουσικό
σχήμα της περιοχής του Μετσόβου είναι η κομπανία, αποτελούμενη από
κλαρίνο, βιολί, λαούτο και ντέφι. Όλα μαζί «συμπράττουν» σε μια μουσική
πανδαισία, αλλά το κάθε όργανο ξεχωριστά διατηρεί τη δική του ευκαμψία,
ώστε να αποδώσει όλες τις αποχρώσεις του σε ήχο.
Ο Στέργιος
Μάσιος ή Μασόπουλος, ήταν ένας οργανοπαίκτης που, μέχρι το 2011 που σταμάτησε να
παίζει, παρέμεινε φανατικά άκρως παραδοσιακός.
Διακρίθηκε για τη
δεξιοτεχνία του και τη μεγάλη «παιχτική» ικανότητα.
Έμαθε τους σκοπούς
και τα τραγούδια από τους αρχαιότερους οργανοπαίκτες (Γιάννη Ντόκο,
Κώστα Δημητρούλα) και με τη «παιχτική» του ικανότητα έκανε τα τραγούδια
πιο όμορφα αλλά και συγχρόνως πιο δύσκολα.
Το τραγούδι «Ντόι λάι μούντζ»
ανήκει στα κοινωνικά τραγούδια, στα τραγούδια της στάνης, της ζωής.
Είναι ζωντανή ηχογράφηση του 1970 και αποτελεί την ταυτότητα του
Μετσόβου τόσο μουσικά όσο και χορευτικά, αφού είναι αργός «συγκαθιστός»
χορός γεμάτος λεβεντιά και αρχοντιά. Σ΄ αυτό το κομμάτι ο Στέργιος
Μάσιος με το κλαρίνο του καταγίνεται με τα τόσο χαρακτηριστικά στολίδια
και τσακίσματα της περιοχής και δημιουργεί με τις τεχνικές του
ιδιαιτερότητες τους κατάλληλους αυτοσχεδιασμούς.
Ο Στέργιος
Μάσιος άφησε τεράστια κληρονομιά που οφείλουμε να τη συλλέξουμε και να
την αναδείξουμε. Συγχρόνως αποτελεί μια πρόκληση για τους νέους
οργανοπαίκτες να τον μελετήσουν, να τον μιμηθούν, όσο μπορούν, και να
συνεχίσουν…
Πηγή: Βλαχόφωνοι Έλληνες
