Η
οικογένειά του, άνθρωποι απλοί, κτηνοτρόφοι και βιοπαλαιστές. Ο πατέρας
του, όπως πολλοί Γαρδικιώτες που αναζητούσαν τότε την τύχη τους στην
πρωτεύουσα, διατηρούσε το χειμώνα μια μικρή βιοτεχνία παραγωγής χαλβά
στον Πειραιά, στα Παλιατζίδικα.
Σ’αυτήν
την περιοχή, ο Σωτήρης έζησε μεγάλο μέρος από τα πρώτα δέκα χρόνια της
ζωής του, με τους δικούς του ανθρώπους να είναι όμως πάντα κοντά στην
παράδοση και τα ήθη του λαού μας, πάντα πιστοί στον τόπο καταγωγής τους.
Μάλιστα, η μητέρα του ήταν καλλίφωνη και δεινή αοιδός των δημοτικών μας
τραγουδιών, και αυτό φαίνεται ότι επέδρασε ευεργετικά στο μικρό Σωτήρη,
ο οποίος μέχρι και το τέλος της ζωής του την μνημόνευε με ιδιαίτερη
συγκίνηση. Μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον αυτό, ο Σωτήρης εμφάνισε από
μικρή ηλικία μια ιδιαίτερη κλίση για τη μουσική και τα πνευστά,
προσπαθώντας με αυτοσχέδιες φλογέρες να γιατρέψει τον έμφυτο αυτό πόθο
του. Και ήταν μεγάλη η χαρά του όταν, πριν καλά καλά κλείσει τα δέκα του
χρόνια, είδε στην βιτρίνα ενός μαγαζιού με μουσικά στον Πειραιά ένα
κλαρίνο. Ένα κλαρίνο που δεν πρόλαβε να αγοράσει τότε, αλλά το
λιμπίστηκε και χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη του.
Με την κήρυξη του πολέμου του ’40, η οικογένεια του επέστρεψε οριστικά στον Ασπροπόταμο.
Εκεί
αγάπησε αγνά και άδολα την παράδοση, εκεί έπαιξε με τη φλογέρα του στα
πρόβατα και στα γλέντια των καθημερινών ανθρώπων, μέσα από την ψυχή του,
πολύ πριν συνειδητοποιήσει την έννοια του επαγγελματισμού.
Σε
ηλικία 14 ετών, το 1943, έπαιξε για πρώτη φορά σε γάμο στο Γαρδίκι, με
ένα κλαρίνο δανεικό του ερασιτέχνη Χρήστου Σδρένια, χωρίς να μπορεί να
διανοηθεί ότι τότε ξεκινούσε μια πολύ μεγάλη καριέρα, που έμελλε να τον
καθιερώσει στην κορυφή του μουσικού στερεώματος.
Ακόμα
και αργότερα, δεν μπορούσε να αντιληφθεί, όπως ομολογεί και ο ίδιος,
την επαγγελματική διάσταση της μουσικής. Έπαιζε μουσική γιατί αυτό τον
εξέφραζε, αυτό έβγαινε μέσα από την καρδιά του.
Ο
πατέρας του, δεν του αρνήθηκε ποτέ τη βοήθειά του, από το υστέρημά του,
τον βοήθησε οικονομικά να αποκτήσει τα πρώτα του όργανα· ένα κουαρτίνο,
αλλά και το πρώτο του κλαρίνο για το οποίο ταξίδεψε στην Αθήνα και το
οποίο μάλιστα του το διάλεξε ο θρύλος τότε της δημοτικής μουσικής,
κλαρινίστας Νίκος Καρακώστας.
Ο
Σωτήρης Σγούρος ξεκίνησε συστηματικά να ηχογραφεί δίσκους από το 1965,
οπότε και έγραψε το πρώτο δισκάκι 45 στροφών με το τραγούδι «Για σένα ρούσα το ‘βαλα» και τραγουδιστές τους Ζυγοβίνα και Ακρίβο από το Γαρδίκι, στην Columbia, στην Αθήνα.
Πολλούς
δίσκους και κασέτες άφησε πίσω του, πολλά δικά του τραγούδια σε στίχους
και μουσική έγραψε, μα ποτέ δεν πήρε ούτε μια δραχμή από τα πνευματικά
δικαιώματα. Και ούτε διεκδίκησε ποτέ τίποτε, ούτε κινήθηκε δικαστικά
εναντίον κανενός. Με τον τρόπο αυτό, ο Σωτήρης για άλλη μια φορά έδειξε
με πράξεις πως ο πραγματικά μεγάλος μουσικός, ο μεγάλος στην ψυχή, δεν
έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτε ο ίδιος ή να προσπαθήσει μέσα από
κόντρες και έριδες να βρει το δίκιο του. Ο κόσμος είναι αυτός που
κρίνει. Ο κόσμος που τον λάτρεψε, που ακόμα γλεντάει με τους καρπούς της
πνευματικής του δουλειάς, που πάντα ένιωθε την αγάπη και την αφοσίωση
του Σωτήρη Σγούρου στη λαϊκή μας κληρονομιά.
Πέθανε στις 3/11/2009 σε ηλικία 80 χρονών.
Πηγή πληροφοριών: Άρθρο του Γρηγόρη Χατζηλυμπέρη στο vlahofonoi.blogspot.
Ακούστε:
Ν'αναστενάξω δε μ'ακούς
